Agnieszka Osiecka & Various – Agnieszka Osiecka I Jej Piosenki. Label:Universum Fabryka Multimediów – UNICD25, Universum Fabryka Multimediów – UNICD26, Agnieszka Osiecka was born on October 9 1936 in Warsaw Mazowieckie Poland. From Wikipedia the free encyclopedia Agnieszka Osiecka 9 October 1936 7 March 1997 was a poet writer author of theatre and television screenplays film director and journalist. 18682 likes 75 talking about this. Agnieszka Osiecka, z którą Elżbieta Czyżewska się przyjaźniła, stwierdziła, że mężczyźni tracili głowę dla jej "obłędnego biustu, szalenie zgrabnych nóg i najpiękniejszego Piosenkę, do której tekst napisała Agnieszka Osiecka, wykonuje Jan Ptaszyn Wróblewski. Piosenka opowiada o mężczyźnie, który dzięki miłości i dzięki obecności ukocanej odczuwa spokój. Co ciekawe, pierwszym wykonawcą piosenki był Andrzej Dąbrowski, który jednak nie chciał śpiewać tego utworu: „Miałem zaśpiewać »Zielono [EN] Agnieszka Osiecka (9 October 1936 to 7 March 1997) was a poet, writer, author of theatre and television screenplays, film director and journalist. She was a prominent Polish songwriter, having authored the lyrics to more than 2000 songs, and is considered an icon of Polish culture. lirik lagu rohani satu satunya yang kuandalkan. Krótki, przepełniony namiętnością i tęsknotą romans Jeremiego Przybory i Agnieszki Osieckiej przetrwał do dziś, za sprawą ich listów. Jak Starszy Pan B, znany z cylindra, butonierki i niebanalnego dowcipu, wyznawał miłość wschodzącej gwieździe polskiej piosenki? Gdy się poznali on był u szczytu sławy jako współtwórca, wraz z Jerzym Wasowskim, Kabaretu Starszych Panów. Ona wielką popularność miała jeszcze przed sobą, choć już wtedy jej „Piosenkę o okularnikach” śpiewały tabuny młodych ludzi. „Przypominam Ci, że to się zaczęło w nocy 1-go lutego – data nieważna, nawet lepiej w ogóle bez dat… Zupełnie przypadkowo, w przypadkowym towarzystwie znalazłem się w STS-ie, tańczyłem z paroma dziewczynami przypadkowymi, a potem z Tobą, i przypadkowość skończyła się, bo przecież byliśmy tamtej nocy umówieni od lat i ja to od razu zrozumiałem i dlatego powiedziałem sobie: Nareszcie!” (fragment „Agnieszki Osieckiej i Jeremiego Przybory listy na wyczerpanym papierze”, Magda Umer, wyd. Agora) Jeremi Przybora miał wtedy 49 lat, dwójkę dzieci i tkwił w drugim, nieudanym małżeństwie. Agnieszka Osiecka natomiast była 28-letnią rozwódką po wielu miłosnych przejściach, jej kariera dopiero nabierała tempa, a Starszego Pana B uwielbiała, podobnie zresztą jak większość polskiego społeczeństwa. Propozycje pierwszych spotkań, krótkie kartki i nieśmiałe telefony początkowo wychodziły z inicjatywy Jeremiego. To on zabiegał o tę znajomość, Agnieszka traktowała ją raczej z dystansem, zaczęła romansować „na lipę”. Szybko okazało się jednak, że jej taktyka nie działa – już w marcu wysłała mu w liście piosenkę „O Romeo”. Jeremi nie musiał długo czekać, Osiecka odwzajemniła uczucie, mocniej w listach, słabiej w rzeczywistości. „Nie przypuszczałem, że będę stąd pisał z taką tęsknotą do panienki, którą tyle lat temu spotkałem w pewnej deszczowej piosence, i też nic o tym nie wiedziałem. Paryż owszem, ładne miasto, ale wybudowali je strasznie daleko od Ciebie, tak jakoś nieprzewidująco […]” (tak Jeremi pisał do Agnieszki podczas pierwszej rozłąki, gdy wyjechał do Paryża w maju 1964 roku, fragment „Agnieszki Osieckiej i Jeremiego Przybory listy na wyczerpanym papierze”, Magda Umer, wyd. Agora) Ona odpowiedziała mu: „Coś ty zrobił Jeremi… Zostawiłeś mnie samą w pustym mieście, w którym pełno jest tylko Twojej nieobecności… Żeby Warszawę doprowadzić do takiego stanu… To tylko Ty potrafisz” i również zdecydowała wyjechać. To był początek ciągłej rozłąki dwojga zakochanych poetów, której wynikiem jest najpiękniejsza w polskiej literaturze korespondencja miłosna. Jeremi potwornie tęsknił, a podróże Agnieszki zdawały się nie kończyć. Wyjeżdżała do Budapesztu, na Mazury, do Bułgarii, Londynu, Szwecji. „[…] ale to jest skądinąd pretekst, żeby całować Cię znowu przez całą stronę, zaczynając od włosów na skroniach, a potem [dłuuugo] zabawić przy uszach, najpierw prawym, a potem lewym, z uwzględnieniem całej skomplikowanej rzeźby i detalu, a potem skupić się na oczach, takich wiecznych sadzawkach-wniebowstąpionkach. A potem powędrować ustami przez nosek bardzo kruchy, aż do ust i najpierw długo je przepraszać za zachłanność, z którą się spotkają, bardzo się z nimi zaprzyjaźnić i delikatnie scałować z nich całą nieufność, zarówno wargi górnej, jak i dolnej” (fragment „Agnieszki Osieckiej i Jeremiego Przybory listy na wyczerpanym papierze”, Magda Umer, wyd. Agora) Nie afiszowali się swoich związkiem, raczej trzymali go w tajemnicy. Jeremi nie mówił o nim nawet najbliższym przyjaciołom, Agnieszka utrzymywała, że łączyła ich zawodowa fascynacja. Rosnącą namiętność między nimi szczelnie zamykali w kopertach z listami, do których Jeremi dołączał kwiaty, a Agnieszka zasuszone listki i prezenty z zagranicy dla jego dzieci. Gdy tylko odkładali słuchawkę telefonu siadali za biurkiem i pisali do siebie listy, pocztówki, depesze, a w nich setki wierszy i piosenek. Z miłości między nimi powstały między innymi: „Na całych jeziorach – ty”, „Mówiłam żartem”, „Miłość w Portofino”, „Moja dziewuszka nie ma serduszka”, „Podła”. „Zauważyłem, że moja tęsknota za Tobą przybiera różne formy, niezależnie od pozycji. Inaczej zupełnie tęsknię chodząc lub stojąc, inaczej – siedząc, a jeszcze zupełnie inaczej, leżąc na strasznie pustym tapczanie…” (fragment „Agnieszki Osieckiej i Jeremiego Przybory listy na wyczerpanym papierze”, Magda Umer, wyd. Agora) Gdy w końcu Agnieszka wróciła do Warszawy okazało się, że bardzo trudno im przeistoczyć głębokie uczucia z papieru w rzeczywistość. Nie poddawali się – Jeremi wyprowadził się od żony, postanowili więc zamieszkać razem. Pierwsza próba prawdziwego bycia razem uwypukliła różnice między nimi. On był typem samotnika, miał swoje rytuały, lubił porządek i święty spokój, ona kochała przebywać z ludźmi – w czasie gdy on jadł śniadanie, Agnieszka zdążyła już przemknąć przez Krakowskie Przedmieście, kogoś poznać, coś napisać. Zdawali sobie sprawę z tych różnic, Jeremi musiał wtedy znosić wahania nastrojów Agnieszki, ciągłe zmiany decyzji, napięcia, frustracje. Kolejna rozłąka pogłębiała kolejne problemy między nimi, choć uczucie jeszcze nie gasło. „Odkąd Cię tu nie ma, przestaję trochę wierzyć, że mogłaś mi się w ogóle przytrafić, że tyle rzeczy pięknych i niezasłużonych może nagle spaść na człowieka. Dookoła mnie trwa szczelne milczenie i jednostronne „atakowanie” tego milczenia jakoś mnie zbija z tropu” (fragment „Agnieszki Osieckiej i Jeremiego Przybory listy na wyczerpanym papierze”, Magda Umer, wyd. Agora) W marcu 1965 roku Osiecka wyjechała do Paryża i ta podróż była kresem ich związku. Jeremi zrozumiał wreszcie, że ze strony Agnieszki ich relacja była jedynie chwilowym zachwytem, fascynacją, złudzeniem. Najpierw nie mógł tego zrozumieć, nie potrafił wybaczyć sobie, że kochał tak bardzo kogoś, kto igrał z jego uczuciami. Później frustracja przerodziła się w złość. „Podła! Na pasku kłamstw mnie wiodła – by nagle zepchnąć w otchłań” – napisał w piosence dla Kabaretu Starszych Panów. Z kolei Agnieszka, w wywiadzie udzielonym Magdzie Umer, na pytanie o to, dla kogo napisała piosenkę „Na całych jeziorach ty” odpowiedziała: „Zapomniałam”. „Dla ciebie jestem sobą i choć to tak mało jest, nie potrafię być przed tobą nikim więcej” (fragment piosenki z Kabaretu Starszych Panów „Dla ciebie jestem sobą”, sł. Jeremi Przybora, muz. Jerzy Wasowski) DOMINIKA SOĆKO Przyslala Rimma Kaul Agnieszka Osiecka była jedną z najwybitniejszych postaci polskiej kultury końca ubiegłego wieku. Autorka ponad 2 tysięcy piosenek całe życie dążyła do znalezienia prawdziwej miłości, jednak nigdy jej się to nie udało. Poetka kupiła nawet swojemu ukochanemu mieszkanie, jednak nigdy nie miała do niego wstępu. Gwiazda miała zawsze pod górkę w sferze uczuciowej. Agnieszka Osiecka była łamaczką męskich serc. To mężczyźni zabiegali o jej względy, a ta szybko się nimi nudziła i wymieniała. Jej najdłuższy związek trwał 14 lat, jednak jej ówczesny wybranek nie był tak w niej zakochany, jak ona w nim. Czyżby dlatego trwał tak długo? Poetka poświęciła dla niego rodzinę i kim była Agnieszka Osiecka?Agnieszka Osiecka była związana z Danielem Passentem, z którym doczekała się nawet córki Agaty. Nigdy nie czuła się dobrze w roli matki, czy żony. Gdy wyjechała z całą rodziną do USA, jako pierwsza z całej trójki szybko wróciła do kraju. Powodem, dla którego tak szybko chciała wrócić do kraju, był inny mężczyzna. Okazał się nim, o 15 lat młodszy pisarz i krytyk Zbigniew Mentzel. Agnieszka Osiecka była w nim szaleńczo zakochana i to właśnie dla niego zdecydowała się opuścić rodzinę. Niestety mężczyzna nie odwzajemniał jej wielkich uczuć i traktował ją z dystansem. Był pierwszym mężczyzną, który nie oszalał na jej punkcie, a takim, za którym ona chodziła wpatrzona. Znajomi jej nie poznawali, przez związek ze Zbigniewem Mentzelem zmieniła się o 180 stopni. Agnieszka Osiecka i Zbigniew MentzelMówiło się, że Zbigniew nigdy nie czuł się przy niej komfortowo, a to za sprawą atmosfery, jaka wokół niej panowała. Gdziekolwiek się nie pojawili razem, tam zawsze ona była w centrum uwagi, a on był określany mianem faceta, który przyszedł z Osiecką. Nie czuł się z tym dobrze. Coraz bardziej się od niej oddalał, czego nie zmienił nawet fakt, że kupiła mu mieszkanie, jednak sama nie miała tam wstępu, ani nawet kluczy. Była w nim szaleńczo zakochana i była w stanie poświęcić dla niego wszystko. –Jak potępieniec kochałam przez 14 lat jednego Zbyszka.(…) Ja dla Zbyszka zrobiłabym wszystko. I wszystko bym zostawiła. Niestety, nie miałam szansy się poświęcić– mówiła Osiecka. Ich dziwny związek w końcu się rozpadł, a Menztel zakończył go przez telefon. Zbiegło się to w czasie ze śmiercią jej matki. Agnieszka Osiecka już nigdy nie podniosła się po tych przeżyciach. Zmarła 7 marca 1997 roku w Warszawie w wieku 61 ZDJĘCIA: Osiecka była szaleńczo zakochana w Zbigniewie Menztelu. @OchKulturaKupiła mieszkanie swojemu ukochanemu, jednak nie miała tam wstępu. ZOBACZ TEŻ:Złodzieje ukradli złoty sedes wart 5 mln zł, zdziwisz się jak łatwo to zrobiliSchorowana sprzątaczka z Olsztyna wygrała 13 milionów. A to wszystko dzięki niepozornemu drobiazgowiMałgorzata Kożuchowska i Agata Kulesza w młodości. Do sieci trafiło ich wspólne zdjęcie sprzed latKontrowersyjny trend ślubny. Skusiła się na to sama Martyna WojciechowskaDziewczyna Kuby Wojewódzkiego ma 22-lata. Dziennikarz pochwalił się o 34 lata młodszą partnerką43-letnia, najpiękniejsza gwiazda Polsatu Karolina Szostak pochwaliła się nadzwyczajnym efektem diety owocowo-warzywnej. BrawoKasia Cichopek pokazała zdjęcie swojej kuchni. Nawet Szelągowska by takiej nie zaprojektowała No o czymże można gadać do rana — tylko o miłości!”, pisała [Dzienniki 1954-1955 ]. Agnieszka Osiecka potrafiła pięknie pisać o emocjach. A zwłaszcza o miłości. Zdarzało jej się leczyć zranione serce, ale i sama wielokrotnie je łamała. Mężczyźni kochali się w niej bez pamięci. A związki, w które wchodziła, zazwyczaj były burzliwe. Ostatnim ważnym mężczyzną w jej życiu był Andre Ochodlo. Co ich łączyło? Kusiła, czarowała, a potem... odchodziła. Kim byli najważniejsi mężczyźni Agnieszki Osieckiej? Agnieszka Osiecka i Andre Ochodlo – jak wyglądała ich relacja? Był ostatnim mężczyzną w życiu Agnieszki Osieckiej. Andre Hübner-Ochodlo, pochodzący z Niemiec reżyser, scenograf i pieśniarz był młodszy od autorki o 27 lat. Byli razem do końca. Rozdzieliła ich śmierć wybitnej poetki. Agnieszka Osiecka zmarła 7 marca 1997 po przegranej walce z nowotworem. Lekarze zdiagnozowali u niej raka jelita grubego. Po raz pierwszy spotkali się wkrótce po przyjeździe młodego artysty do Polski. Zamierzał podjąć studia. Ale Andre Ochodlo nie znał zbyt dobrze języka polskiego ani tutejszych realiów. Dzięki listom polecającym (jeden z nich był adresowany właśnie do poetki) trafił do Agnieszki Osieckiej. Podobno artystka nie miała ochoty na rozmowę. Umówili się w kawiarni Hotelu Europejskiego w Warszawie. Miała nawet udawać, że nie zna niemieckiego, chociaż posługiwała się nim perfekcyjnie. Fot. JACEK DOMINSKI/REPORTER „Byłem rozczarowany tym spotkaniem. Odprawiła mnie szybko. Twierdziła, że nie mówi po niemiecku, co było oczywiście nieprawdą, bo znała ten język świetnie. Poleciła skontaktować się z Jackiem St. Burasem, wybitnym tłumaczem języka niemieckiego. Po latach zapytana o to spotkanie powiedziała: ,,Nie spodobał mi się chyba twój zielony płaszcz". Oczywiście, nigdy takiego nie miałem!”, wspominał artysta [cytat ze wspomnień opublikowanych na stronie Teatru Mickiewicza]. Dopiero potem miało okazać się, jak wiele ich łączy. Nawiązała się między nimi wyjątkowa więź. Spotkali się ponownie po dziesięciu latach. W 1994 roku Andre Ochodlo wystawiał w Teatrze Atelier spektakl. Za namową Jacka Burasa poetka pojawiła się na premierze sztuki. Tamten czas był dla niej wyjątkowo trudy. Agnieszka Osiecka przeżywała śmierć mamy. Po spektaklu zaczęli rozmawiać. Ta wymiana zdań o życiu, teatrze i sztuce trwała do rana. Andre Ochodlo uważa ten moment za początek ich wielkiej przyjaźni. „Fascynowały go problemy przenikania się kultur, bliskie (ze względu na pochodzenie ojca) również Osieckiej. Ponadto okazało się, że oboje wysoko cenią twórczość Isaaca Singera. Spotkała oddanego sobie człowieka […] Była wprost rozczulona młodzieńczymi żartami Andrzejka, jak go nazywała. Pochwalała jego twórcze wybory, podziwiała niezwykłe zorganizowanie […] Nie mogli żyć bez siebie, rozmawiali bez końca, a gdy byli oddaleni, co wieczór rozmawiali telefonicznie aż do zaśnięcia któregoś z nich”, pisał Sławomir Kopra w książce „Zachłanne na życie”. Andre Ochodlo wcześniej nie wiedział, kim jest poetka, nie znał jej legendy. „Zgadza się, nie wiedziałem o jej legendzie, nie znałem dobrze jej twórczości. Dla mnie Agnieszka Osiecka nosiła w sobie taki paradoks słońca i cienia. Patrzyłem i na cień i na słońce w jednej osobie. Niebywale mądre, intensywne spojrzenie, niebywale mądre słowa, niebywały dowcip i zdolność opowiadania anegdot”, mówił w wywiadzie dla Prestiż Trójmiasto w 2014 roku. Agnieszka Osiecka w 1993 roku: Fot. ADAM JAGIELAK/East News Chociaż Agnieszkę Osiecką i Andre Ochodlo dzieliło 27 lat różnicy, sami nigdy tego nie odczuwali. Artysta w jednej ze szczerych rozmów nie ukrywał, jak wiele jej zawdzięcza. „Agnieszka Osiecka była jedynym człowiekiem w moim życiu, z którym z taką lekkością, na tak wysokim poziomie intelektualnym spędziłem czas. Wielki człowiek, wielka poetka, wielki umysł. Byliśmy razem 3 lata, aż do śmierci Agnieszki. Gdy zmarła, powoli docierało do mnie, jak wiele mi dała. Spotkanie z nią wyostrzyło moje spojrzenie na sprawy istotne. Inaczej mówiąc – miałem swój przyśpieszony kurs życia. Dzięki Agnieszce chociaż dotknąłem takich pojęć jak dobroć i tolerancja, strach, nieśmiałość, samotność”, wspominał w Prestiż Trójmiasto Marcie Jaszczerskiej. Andre Ochodlo i Agnieszka Osiecka pracowali nad wspólnymi projektami. Poetka pomagała także w prowadzeniu teatru, poszukiwaniu sponsorów. „Była współtwórczynią naszego teatru. Rozdawała nam całą siebie”, wspominał Andre Ochodlo w książce Sławomira Kopra. Artyści mogli liczyć ze swojej strony na szczerość, krytykę i nie obawiali się mówić o swoich odczuciach. „Interesowało nas głównie dzieło, to co razem robimy. Nie interesowały nas wzajemne adoracje, ostrożności w wypowiadaniu swojego zdania. Gdy tylko proponowałem, aby Agnieszka Osiecka coś zmieniła, ona natychmiast szła do swojego pokoju, pracowała i przynosiła kolejne wersje (śmiech). [….] To właśnie ta praca nas do siebie zbliżała. Nasze prywatne relacje i artystyczne się przenikały. Tego nie da się rozgraniczyć”, mówił Andre Ochodlo, dyrektor sopockiego Teatru Atelier. Od 1997 roku teatr nosi imię Agnieszki Osieckiej. Poetka do końca pracowała nad ostatnim scenariuszem. Walczyła już wtedy z chorobą. „Miała już świadomość swojej choroby, odchodzenia. Niedługo przed śmiercią wręczyła mi scenariusz jej ostatniego tekstu teatralnego, powiedziała: "Jak chcesz, to zrób coś z tym". Po jej śmierci długo zastanawiałem się, czy to upubliczniać, bo sztuka była bardzo osobista. Pokazałem tekst Jackowi Burasowi, trochę go oszlifował, bo Agnieszka nie zdążyła dokończyć. Odważyliśmy się pokazać przedstawienie w 1998 r”, wspominał 58-letni artysta. Jak sam przyznał… Nigdy nie postrzegał Agnieszki Osieckiej jako ikony. „Dla mnie była wówczas i pozostała do dziś przede wszystkim „Człowiekiem”, zgodnie z goethowską maksymą: „Edel sei der Mensch, hilfreich und gut!”, którą Czesław Miłosz przełożył na język polski tak: „Człowiek niech będzie szlachetny, pomocny bliźnim, dobry! (Bo tylko wtedy jest inny od wszystkich znanych nam istot)”, zakończył w poruszających słowach swoje wspomnienie. Źródło: Teatr Atelier, Prestiż, Teatr Mickiewicza, Sławomir Koper ,,Zachłanne na życie" Andre Ochodlo, 1999 rok: Fot. Adam Hawałej/PAP

agnieszka osiecka i jej mezczyzni